Columns

In de aanloop naar mijn EP release concert zet ik dit liedje eens op. Ik zit op kantoor en mijn hoofd tolt van alle mailtjes die ik in een snel tempo aan het beantwoorden ben. Waarom ga ik toch zo als een razende tekeer achter mijn laptop? Alsof de wereld vergaat als ik mijn to do lijstje niet afmaak vandaag. Ik hoor mijn eigen stem zingen ‘Haast je niettttt, vierrr het leeeven, laat maar lossss en genietttt’ en ik moet hard lachen. ‘Heb ik dit geschreven?’ schiet als gedachte door me heen. Haast je niet…. Yeah right!

Oh ja, realiseer ik me. Dat is waarom ik het heb geschreven en waarom ik het belangrijk vind om mezelf hieraan te blijven herinneren: ik verlang naar bewust leven, in het moment, in contact met mezelf, met de ander, met de aarde en met het mysterie van dit bestaan.

Maarja, ik ben ook vaak zo’n ontzettende druktemaker. Altijd maar bezig. Steeds aan het werk. Van alles vind ik maar oh zo belangrijk. Totdat ik dan soms weer verstil en vertraag. Dan voel ik weer mijn voeten op de aarde, hoe ik de lucht inadem en ben ik me bewust van mijn omgeving. Er komt dan vaak een natuurlijke goedheid over me heen, die bijna neutraal voelt op een totaal niet saaie manier. Mijn hart opent, mijn lichaam voelt bewoont en mijn hoofd minder actief. Ik voel me levend. Ik voel: ik besta.

'Hoofd uit, hart aan, ik voel, ik ben hier, ik ben hier.'

 

Vanuit die staat ervaar ik veel meer en dieper contact met alles om me heen. Het voelt als een verademing en als ontspanning op een diepere laag. Tegelijkertijd trekt de wereld van ‘doen’ me enorm. Daar zit zoiets lekker verslavends in, om steeds maar bezig te zijn, terwijl ik voel hoe het ook zo verneukeratief is. Hoe drukker ik ben, hoe minder ik me verankerd voel in mezelf. Vroeg of laat eist dat zijn tol. Ik raak sneller getriggerd, wordt meer reactief, ga me neerslachtig voelen, etc., etc.

Ik voel ook dat het ene niet beter is dan het andere. Ik leef het graag allebei: lekker druk doen en ruimte creëren voor stilte en vertragen. Het is juist de dans tussen die beide polen wat het leven zo verrukkelijk maakt als je het mij vraagt. En gezien het feit dat de trekkracht naar ‘doen’ voor de meesten van ons in deze maatschappij groter is dan de trekkracht naar ‘vertraging’en stilte, is het fijn om onszelf er regelmatig aan te helpen herinneren dat we mogen onthaasten. Mogen genieten. Mogen loslaten. Mogen vieren dan we bestaan. Ik hoop dat dit lied daaraan mag bijdragen.

Haast je niet, vier het leven

Intro: amin – f – g – e (2x)

Couplet: amin – f – g – e

Refrein: amin – g – f – e

Amin.                                     F

Even lijkt de wereld te verstillen

      G                                                  E

Om me heen het dansen van de wind

Amin         

Schaduw van de bomen

 F    

Het vallen van de nacht

G                              E

Vuur verwarmt, verzacht me

Amin

Hoofd uit, hart aan,

F                         G           E

Ik voel, ik ben hier, ik ben hier.

Amin.                  F.                               G.                E

Deze dag mag morgen voor altijd verder gaan

Amin.                                         G

Ik haast me niet, ik vier het leven

                     F            E

Ik laat het los en ik geniet (2x)

Even lijkt het leven te spreken

houd eens op te gaan waar je niet bent

zorgen kan ook morgen

maar vreugde ontstaat

Alleen in dit moment

Hoofd uit, hart aan,

Ik voel, ik ben hier, ik ben hier.

Deze dag mag morgen voor altijd verder gaan

Ik haast me niet, ik vier het leven

Ik laat het los en ik geniet (herhaling)

Een paar jaar geleden stal dit lied mijn hart. Mijn toenmalige vriendin zette een liedje op van een ene Matthijn Buwalda, waar ik nog nooit van had gehoord. Al luisterend naar de tekst werd ik enorm ontroerd door de woorden en melodie. Wauw! ‘Een lied wat voor eenieder gezongen zou moeten worden’ dacht ik. In eerste instantie klonk dit lied gewoon erg vaak in ons huis. Vervolgens pakte ik toch eens mijn gitaar erbij en begon het zelf met zingen. Sindsdien laat het lied me niet meer los en voel ik elke keer als ik het zing ontroering bij de tekst, evenals urgentie om het te zingen.

‘Wie pas van je houdt, als je verandert.. die zal nooit snappen hoe bijzonder je al bent’, zulke ware woorden in het refrein.  

 

Want hoe vaak denken we wel niet dat we een klein, ietsiepietsie beetje, moeten veranderen? Om een nog net iets betere versie te worden van onszelf? Een extra studie doen, een kilootje eraf, een hoger salaris, een groter huis, een fitter lijf, etc, etc. Alsof we als mens een project zijn waaraan we alsmaar moeten werken.

Maar wat nou als dat gewoon niet waar is? Wat nou als jij goed genoeg bent, precies zoals jij bent in dit moment? Wat nou als er niks anders hoeft? Wat nou als je je mag ontspannen in wie je bent? Ik zou het jou, mezelf en de hele wereld gunnen, om te voelen dat we allang bijzonder zijn. Dat zou wel het einde betekenen van Instagram en consorten ben ik bang, want tjah, wat valt er dan nog te profileren? 😉

 

Deze is voor jou (Matthijn Buwalda) 

 

              E                       A                         E

Wie heeft gezegd dat jij je altijd weer moet geven
E                  A                  B
Aan iedereen, en overal op elk moment,
A                         B                   C#min
En dat het Hoogste doel is echtheid na te streven
A                           B
echt volgens hen die niet goed snappen wie je bent

E                         A                     E
Verwar jezelf zijn niet met makkelijk begrepen
E                  A                  B
want wie je bent stroomt sinds je ademt door je bloed
                   A                      B                  C#min
En je hoeft heus niet altijd naar begrip te streven
                A                           B             E
want onbegrepen is iets anders dan niet goed.

REFREIN:

1. A.            B
   Deze is voor jou en niemand anders
   E.               A             B       C#min
   deze is voor jou, en hoe jij je kent,
   C#min                 A      B         C#min
   en wie pas van je houdt als je verandert
   A                  B           E
   die zal nooit snappen hoe bijzonder je al bent 

COUPLET:

Dus toon je ware kleuren maar aan ware mensen
Neem in bescherming wat je maakt tot wie je bent
Al wil de wereld steeds je hart zien zonder grenzen
Als jij dat niet wil nou dat heeft de wereld pech.

Deze is voor jou en niemand anders
deze is voor jou, en hoe jij je kent,
en wie pas van je houdt als je verandert
die zal nooit snappen hoe bijzonder je al bent

Bewaar de diepten van je ziel voor wie wil duiken
In elke vezel, in de kern van je bestaan.
Het is niet erg je hart zo af en toe te sluiten
Alsof wat daar van binnen leeft ooit dood kan gaan.

Zingen is voor iedereen. Echt, voor ie-de-reen. Ik benadruk het graag, omdat er toch zoveel mensen zijn die denken dat ze niet kunnen zingen. Ooit hebben ze dat gehoord, op school, van een ouder of iemand anders uit hun omgeving. Het woord ‘zingen’ heeft dan voor sommigen best wel een lading. Terwijl zingen, in essentie, een natuurlijke vorm is van expressie. Overal op aarde, in elke cultuur, wordt er gezongen. En dat is niet voor niks, dat is omdat zingen hoort bij ons menszijn.

Toen ik dit lied schreef zat ik op de bank met m’n geliefde ergens in een huisje op Texel. We deden samen een paddenstoelen reis en keken uit op een groen veld met bomen. Ik had al eerder bijzondere, en ik zou willen zeggen mystieke, ervaringen gehad met zingen. Tijdens zang- en stilte retraites en tijdens stembevrijdingservaringen. In die momenten ervoer ik dat mijn stem een directe poort werd waardoor mijn innerlijke ervaring een uitweg vond naar buiten. Moeiteloos. Eindeloos. Verruimend. Transformerend. Binnen- en buitenwereld vielen in elkaar. Mijn hart ging open en mijn hoofd werd stil. Kortom, voor een transformatieve ervaring was ik niet per se opzoek naar iets om die op te wekken.

'Zing, en voel dat je leeft, zinggggg'

 

Maarja, daar zat ik op de bank, in die paddenstoelen reis. Opeens pakte ik de gitaar, ik keek naar buiten en ik begon te zingen ‘zing, en voel dat je leeft, zing’. Ik voelde de aarde onder mijn voeten, hoe het pulserende leven door mijn aderen stroomde en hoorde en zag het ruizen van de wind. Ik werd mij zo bewust van mijn bestaan. Ik. Als mens. Op deze aarde. Niet los van de natuur, maar als natuur. Ik voelde de diepte, het mysterie en de schoonheid van mogen leven. Het voelde als een voorrecht. En dat voorrecht, er was maar één manier om daar mijn dank voor uit te spreken, om dat te vieren, en dat was door te zingen. Te zingen voor de aarde, voor alles om me heen, voor mezelf, voor m’n geliefde, voor de mensen waar ik het moeilijk mee heb, voor de dingen die ik niet begrijp in het leven, voor de zwaarte, voor de stagnatie, voor de ongekende intelligentie van dit leven. Simpelweg, voor alles. Het is iets wat ik soms doe en wat ik eenieder zou aanraden: zing eens voor iemand, zing voor een situatie, zing voor jezelf. Het is een krachtig iets, je aandacht richten op iets en vervolgens je stem erbij voegen. Alles wat je met je stem naar buiten brengt, daarvan zeg je eigenlijk ‘dit hier, dit mag gehoord worden, dit is waar voor me.’

 

 

ZING

Amin  Dmin  Emin

Zing

Amin  Dmin  Emin

Zing

Amin      Dmin Emin Amin

Zing en voel dat je leeft

Dmin Emin

Zing

Amin.         Dmin  Emin.      Amin

Zing, voor alles en idereen. Zing

G. Dmin

Zing, ook als je het even niet meer weet

G

Oh, zing maar

G. Dmin

Zing tot dat je hart weer openbreekt

G

Oh, zing maar, Zing

Een tijdje geleden had ik een dierbare aan de telefoon. Hij zat in zak en as. Hij had gefaald. En nog erger: hij vond dat hij niet had mogen falen. Zijn leven liep even helemaal in de soep en dat ging gepaard met veel zelfkritiek. Het raakte me diep om hem zo te horen. Enerzijds ging mijn hart automatisch voor hem open, terwijl ik zo de onwaarheid kon voelen van zijn aanname: ik ben meer waard als ik iets presteer, als ik de boel op orde heb. Alsof zijn waarde bepaald wordt door wat hij doet in het leven, in plaats van wie hij is.

Anderzijds herkende ik het natuurlijk uit duizenden in mijn eigen gedrag en overtuigingen, evenals in dat van veel mensen om me heen. Ik vraag me soms af: voor wie werk ik zo hard? Vanwaar al die ambitie? Het is deels enthousiasme, passie en mijn talent wat wil leven(!), en het is deels een diep geloof van minderwaardigheid wat probeert bewijsmateriaal te zoeken in de vorm van succes zodat ik voel dat ik er toch echt wel toe doe. Zucht.

Ik ken eigenlijk geen mens die deze dans is ontsprongen en niet leeft met de (onbewuste) overtuiging: ik moet mijn waarde als mens zien te bewijzen. Soms is het heel subtiel. In de vorm van een ander steeds maar willen helpen, zodat jij het gevoel krijgt dat je ertoe doet. Dan lijk je heel behulpzaam voor de ander, maar eigenlijk probeer je je eigenwaarde op te krikken door een zelfbeeld na te streven van ‘ik ben iemand die belangrijk is voor de ander’. Of door heel succesvol te worden in iets en positieve spiegeling in de vorm van goedkeuring te krijgen van je omgeving. Het kan ook zijn dat je een goddelijk lichaam na streeft wat de bewondering opwekt van anderen. Dit hele zoeken naar eigenwaarde, het is een pandemie durf ik wel te stellen.

'Als je tot je dood niets meer presteert, je nooit iets van je fouten leert, je ware aard verdoezelt laat, dan ben je.. niks meer of minder waard.'

 

In essentie verlangen we allemaal naar het gevoel van welkom zijn als mens. Zonder dat we daar iets voor hoeven te doen. En wat is het toch een zegening als we met elkaar samen zijn in een sfeer van openheid en kwetsbaarheid, waar alles welkom is. Waar we steeds meer mogen voelen dat we er echt allang toe doen.

 

Thomas

 

D                          Bmin.                  G   A

Loop je met je hoofd tegen de muur

           D           Bmin     G   A

Daar waar je het al kent
D                    Bmin

Kijk je om je heen

      G                A

De fles in je hand en denk je

   D                         Bmin            G.       A

Hoe ben ik weer hier weer beland?

D                        Bmin.

Verzwijg je je problemen
G        A

Tot ze zo groot zijn
D                  Bmin            G   A

Dat niemand ze niet kan zien

1. Bmin

Verlies je je vertrouwen

   G                             A

Alles lijkt uiteen te vallen

               D              Bmin         G        A

denk je nu dat je niks meer bent?

            D           G

Als je tot je dood

            Bmin         A

Niets meer presteert

          D               G        Bmin       A

Je nooit iets van je fouten leert
D               G             Bmin     A

Je ware aard verdoezelt laat 

              G               A                        D

Dan ben je niks meer of minder waard

Werk je je kapot

Op een plek die je maar haat

Waar de mensen je niet zien voor wat je waard bent

’S avonds eindelijk thuis

met geen mens om je heen

Dan maar iets wat wel dichtbij is

Kijk je in de spiegel

Zie je daar iemand staan

waarvan je nooit dacht het ooit te zijn?

Ach kijk dan toch eens dieper

door die zelfkastijding heen

Voel je hart.

Daar woon jij

Als je tot je dood

Niets meer presteert

Je nooit iets van je fouten leert

Je je ware aard verdoezelt laat

Dan ben je niks meer of minder waard (4x!)